μου θύμισε λίγο κάτι σαν αυτά που φτιάχναμε παιδιά, τα καλοκαίρια - συνήθως τις μεσημεριανές ώρες που έπρεπε να κάνουμε ησυχία, για να κοιμηθούν οι μεγάλοι...
μαζευόμασταν τότε - κορίτσια συνήθως - και με φύλλα από τα λουλούδια της γειτονιάς φτιάχναμε διάφορες μορφές στο δρόμο, ίσως όχι τόσο άρτιες όσο αυτές που βλέπουμε στην ανάρτηση αυτή, αλλά πάντως στα μάτια μας τότε, ήταν σωστά έργα τέχνης (!)
Και τι πολυτέλεια : εκείνα τα χρόνια οι δρόμοι έμεναν απροσπέλαστοι από αυτοκίνητα για ώρες (!) κι έτσι μπορούσαμε να "δουλεύουμε" στον τεράστιο, μαύρο καμβά της ασφάλτου ανενόχλητες, φρόνιμες και τρισευτυχισμένες!
και δεν ξεχνώ κι εκείνες τις φορές, που κάποιος οδηγός ήθελε να περάσει, και μας χαμογελούσε με κατανόηση, και έκανε στην άκρη για να μην καταστρέψει τις - απείρου κάλους - δημιουργίες μας (!!!)
Βλέπετε, ξεκινούσαμε από τη μια γωνιά του δρόμου, και το έργο επεκτείνονταν - και επεκτείνονταν μέχρι να αρχίσει τελικά να σουρουπώνει ή να πεινάσουμε και να το εγκαταλείψουμε στην τύχη του....
Άλλωστε είχαμε επίγνωση του εφήμερου χαρακτήρα των καλλιτεχνικών μας αναζητήσεων: γνωρίζαμε πως οι πρώτες ύλες μας ήταν αναλώσιμες, πως τα χρώματα και τα σχήματα σύντομα θα άλλαζαν μορφή, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε ούτε στο ελάχιστο την αφοσίωση στη στιγμή !
γιατί έτσι είναι τα παιδιά! Ο κόσμος όλος χωράει σε μια στιγμή!
Καλό μήνα !!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Πολύ χαίρομαι που τα λέμε ... Σας παρακολουθώ με προσοχή και βελτιώνομαι!