Όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, έτσι και στη δική μας... με τα χρόνια το παλιό σπίτι του παππού ανακαινίστηκε, πολλά πράγματα πετάχτηκαν, και μερικοί από τους συγγενείς κράτησαν κομμάτια του σπιτιού, ως ενθύμιο της οικογενειακής θαλπωρής και της νιότης τους. Η μητέρα μου (ιδιαίτερα συναισθηματικός άνθρωπος) μεταξύ άλλων ασήμαντων στην πλειοψηφία τους πραγμάτων, κράτησε και μια από τις πόρτες εκείνου του σπιτιού, η οποία κατέληξε να είναι η εξώπορτα του υπογείου των γονιών μου.
Η πόρτα αυτή, ξύλινη όπως όλες οι πόρτες της εποχής της, δοκιμάστηκε επί 28 χρόνια κάνοντας ακούραστα τη δουλειά της: Προστάτευε το περιεχόμενο του δωματίου που της είχαν αναθέσει! Ο χρόνος, όπως ξέρετε, με το ξύλο, όπως και με τα περισσότερα φυσικά υλικά, είναι ιδιαίτερα αυστηρός, κι όταν εμείς δεν φροντίζουμε ιδιαίτερα για τη συντήρησή τους, τότε γίνεται ακόμη αυστηρότερος
Κάπως έτσι λοιπόν, μια πόρτα 60 και πλέον ετών άρχισε να αναστενάζει κάτω από το βάρος της ηλικίας της... ξεθώριασε, ξεφλούδισε, σκούριασαν τα καγκελάκια της.... και... ξαφνικά, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι αυτή η πόρτα πρέπει να επιβιώσει!
Την ξήλωσαν, και την έτριψαν καλά. Ώρες, μέρες ατελείωτες για να φύγουν όλα αυτά τα χέρια ξεφτισμένης μπογιάς που είχαν περαστεί πάνω σε αυτή την πόρτα... Να τριφτούν τα καγκελάκια, κι οι καμπύλες τους προσεκτικά. Να μη μείνει ίχνος σαπίλας ή σκουριάς.
Αφού λοιπόν καθαρίστηκε τελείως, περάστηκε αστάρι, μίνιο, χρώμα και έφτασε στη μορφή που τη βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία
Η λαχανί πλευρά είναι η σημερινή εσωτερική όψη της πόρτας.
και αυτή είναι η εξωτερική της όψη, ...
και αυτή η τελική μορφή! (φυσικά το decoupage είναι κάτι σαν την υπογραφή της μαμάς μου και δεν θα μπορούσε να έλειπε από ένα δημιούργημά της)
Η πόρτα αυτή, ξύλινη όπως όλες οι πόρτες της εποχής της, δοκιμάστηκε επί 28 χρόνια κάνοντας ακούραστα τη δουλειά της: Προστάτευε το περιεχόμενο του δωματίου που της είχαν αναθέσει! Ο χρόνος, όπως ξέρετε, με το ξύλο, όπως και με τα περισσότερα φυσικά υλικά, είναι ιδιαίτερα αυστηρός, κι όταν εμείς δεν φροντίζουμε ιδιαίτερα για τη συντήρησή τους, τότε γίνεται ακόμη αυστηρότερος
Κάπως έτσι λοιπόν, μια πόρτα 60 και πλέον ετών άρχισε να αναστενάζει κάτω από το βάρος της ηλικίας της... ξεθώριασε, ξεφλούδισε, σκούριασαν τα καγκελάκια της.... και... ξαφνικά, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι αυτή η πόρτα πρέπει να επιβιώσει!
Την ξήλωσαν, και την έτριψαν καλά. Ώρες, μέρες ατελείωτες για να φύγουν όλα αυτά τα χέρια ξεφτισμένης μπογιάς που είχαν περαστεί πάνω σε αυτή την πόρτα... Να τριφτούν τα καγκελάκια, κι οι καμπύλες τους προσεκτικά. Να μη μείνει ίχνος σαπίλας ή σκουριάς.
Αφού λοιπόν καθαρίστηκε τελείως, περάστηκε αστάρι, μίνιο, χρώμα και έφτασε στη μορφή που τη βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία
Η λαχανί πλευρά είναι η σημερινή εσωτερική όψη της πόρτας.
και αυτή είναι η εξωτερική της όψη, ...
και αυτή η τελική μορφή! (φυσικά το decoupage είναι κάτι σαν την υπογραφή της μαμάς μου και δεν θα μπορούσε να έλειπε από ένα δημιούργημά της)
Βεβαίως σήμερα πια, η πόρτα αυτή εξακολουθεί να κρατά κλειστό το υπόγειο των γονιών μου, όμως τώρα πια, είναι μια πόρτα περήφανη, που κρατά κλειστές και προφυλαγμένες όλες τις αναμνήσεις τους, αλλά και όλα τα σύνεργα κι εργαλεία που θα τους βοηθήσουν να αναπαλαιώσουν όλα εκείνα τα μικρο άχρηστα πραγματάκια του υπογείου.
Όσο για εμένα.... το παίρνω πίσω αυτό που είχα πει κάποτε στη μαμά μου "και τι τα θέλεις όλα αυτά τα παλιοπράματα; πότε θα προλάβεις να τα φτιάξεις; πέτα και τίποτα!"
... και ξέρετε... αυτές οι ελιές, στην πρόσοψη της πόρτας, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μου θυμίζουν το πως γούρλωνε τα μάτια της με έκπληξη και μου φώναζε "Τι λες παιδί μου; Να τα πετάξω???? Αυτά ήταν του παππούλη μου - Αυτά ήταν της γιαγιάς μου!!!"
Πανέμορφη πόρτα στην αρχική της μορφή και πανέμορφη και μετά την επεξεργασία!! Μπράβο στη μαμά και για την πόρτα και για το συναίσθημα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς την καταλαβαίνω κι εγω τη μαμά Χαρά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα μάζεψα απο βέβαιο ξόδι την τουαλέτα της γιαγιάς μου.
Δεν ξέρω ακόμα που θα την βάλω,πως θα την ανανεώσω ,όμως δεν ήθελα να πεταχθεί στα σκουπίδια,κουβαλάει την παιδική μου μορφή στον καθρέφτη της.
ΧΑΡΜΑ οφθαλμών η εξώπορτα,να πεις τα συγχαρητήριά μου στη μαμά.
Μπράβο σας και για την ομορφη δουλεια σας αλλα και για την ευαισθησια σας ως οικογενεια !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σας και για την ομορφη δουλεια σας αλλα και για την ευαισθησια σας ως οικογενεια !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκατα μάνα κατά κόρη οι καλλιτέχνες σε αυτό το σπιτικό ... Τέλειο !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα! Καταπληκτική δουλειά!! Και ποιός δε θα θελε μια τέτοια ξεχωριστή πόρτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεράιδα, σε ευχαριστούμε πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά, καλά έκανες! Με την έμπνευση και το ταλέντο σου, έίμαι σίγουρη πως η τουαλέτα της γιαγιάς θα έχει ένα εκπληκτικό μέλλον!
Asimina art, να είσαι καλά, σε ευχαριστούμε!
marilise, μαλλον έχεις δίκιο...από πολλά πράγματα μπορεί να ξεφύγει κανείς, αλλά από το DNA του... δύσκολο.... :)
Πλεκτό Εγκώμιο, σε ευχαριστούμε πολύ!