Πηλός: ένα νέο μονοπάτι στη ζωή μου!

Μεγάλωσα στο Μαρούσι, μια πόλη γεμάτη κεραμίστες, και σε μια οικογένεια που πάντα καλλιεργούσε τη δημιουργία με οποιοδήποτε υλικό.

Ο πηλός βρέθηκε στα χέρια μου λίγο πριν το νηπιαγωγείο. Παιδικές κατασκευές που έμεναν άψητες κι έλιωναν με την επαφή τους με το νερό...

Παρόλα αυτά, η αγάπη μου για το υλικό αυτό δεν έσβησε με τα χρόνια, κι έτσι φέτος, λίγο μετά το Πάσχα (όταν ηρεμήσαμε λίγο με τις λαμπάδες) παρακολούθησα έναν κύκλο μαθημάτων κεραμικού κοσμήματος στο craftit στη Νέα Ερυθραία, με δασκάλα την καταπληκτική Δώρα Χαραλαμπάκη.

Το χώμα, το νερό, ο αέρας για να ξεραθεί, η φωτιά για να ψηθεί, όλα αποτελούν μαγευτικά μονοπάτια που χαλαρώνουν το πνεύμα κι επιτρέπουν στον καθένα που ασχολείται με το υλικό αυτό να ηρεμήσει, να συγκεντρωθεί, να δημιουργήσει, να ξεχάσει. Μπορώ να σας πω, με απόλυτη ειλικρίνεια, πως μερικές ώρες με τα χέρια μου "μέσα στη λάσπη" είναι μερικές φορές λυτρωτικές. Σαφώς και η δουλειά μου είναι δημιουργική, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν με αγχώνει... Υπάρχουν πάντα καταληκτικές ημερομηνίες παράδοσης, ελαττωματικά προϊόντα, ιδιαίτεροι πελάτες, απρόβλεπτα εμπόδια κλπ όπως σε κάθε δουλειά, σε κάθε "πρέπει" στη ζωή μας.

Κάπου εδώ, και πριν σας πω περισσότερα για τη συγκλονιστική επαφή μου με το αρχέγονο αυτό υλικό, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Τα προϊόντα από πηλό που θα σας δείξω είναι για προσωπική χρήση, και αποτελούν εξαίρεση στο blog αυτό, δηλαδή δεν τα διαθέτω προς πώληση (τουλάχιστον όχι προς το παρόν).

Στη φωτογραφία λοιπόν βλέπετε ένα mobile, φτιαγμένο για τη μαμά μου!

Όπως πάντα με τον πηλό, τα πράγματα δεν είναι απλά: δεν σκέφτεσαι τι θέλεις, και μετά το αγοράζεις και το συναρμολογείς.

Τα βασικά βήματα για την κατασκευή του ήταν τα εξής: Να σκεφτώ τι θέλω να φτιάξω, να το φτιάξω, να στεγνώσει (5-10 μέρες), να το βάψω, να ψηθεί, να το ξαναβάψω, να το υαλώσω και να ξαναψηθεί. Από τη στιγμή λοιπόν που σκέφτηκα το κάθε στοιχείο του mobile, μέχρι να το πάρω στα χέρια μου, πέρασαν από 20 ημέρες έως και 1,5 μήνας!

Το mobile αυτό έχει στο κέντρο του έναν ήλιο κι ένα φεγγάρι, που στο μυαλό μου, είναι η νύχτα και η μέρα, είναι το "για πάντα" που κρατάει η οικογένεια, ο δεσμός, η αγάπη των γονιών για τα παιδιά.

Κάτω από τον ήλιο/ φεγγάρι, κρέμεται μια καρδιά που περιέχει μια ακόμη καρδιά, είναι για εμένα το σύμβολο της αγάπης και του δεσίματος των γονιών, και η δύναμη του δεσμού αυτού, κρατά την οικογένεια ενωμένη και τα παιδιά ευτυχισμένα.

Δυο από τα πιο αγαπημένα ζωάκια της μαμάς μου είναι τα χελιδόνια και η πασχαλίτσες. Έτσι λοιπόν, ένα ζευγάρι χελιδόνια (που πετούν ψηλά και συμβολίζουν το χθες, που οι γονείς πετούν συνεχώς γύρω από τα παιδιά τους, προστατευτικά ή και ελεγκτικά μερικές φορές) κι ένα ζευγάρι πασχαλίτσες (που πετούν χαμηλά) και συμβολίζουν το σήμερα, (που οι γονείς είναι στο ίδιο επίπεδο, πλάι - πλάι με τα παιδιά τους) τοποθετήθηκαν στο κέντρο του mobile. Είναι οι γονείς, το κέντρο, ο πυρήνας της οικογένειας.

Στα τέσσερα άκρα του mobile, τέσσερα κοριτσάκια, με ίδιο το βασικό τους σχήμα, αλλά με διαφορετικά ρουχαλάκια, συμβολίζουν τις τέσσερις αδελφές (εμάς), τα παιδιά της οικογένειας, που κρέμονται ελεύθερα πια, αλλά και γύρω από το βασικό πυρήνα. Πάνω από τα κοριτσάκια, ξύλινες χαντρούλες με λουλουδάκια, γιατί πάντα η μαμά μου έτσι μας έλεγε: "τα λουλουδάκια μου"!

... Αυτό λοιπόν είναι το mobile που έφτιαξα για τη μαμά μου... κι αυτή ήταν μια ανάρτηση/ ψυχογράφημα που τη σκεφτόμουν αρκετό καιρό κι αποφάσισα "Γιατί όχι;"